Pieśni o arce, czyli Noeliada

Pieśń pierwsza

Miał zgryzot niemiara

Patriarcha Noe, ojciec trzech synów

- Zbuduj arkę wielką - rzekł mu Pan

- Po parze zwierząt każdego gatunku

do niej zabierz, ziarno wszelkiej roślinności

Potem sam wsiądziesz, i twoja żona, i twoi synowie

i żony synów twoich

Ja zaś potop ześlę niebawem

Pieśń druga

Był Noe posłuszny, więc zabrał się do dzieła

- Panie mój, ale drzewa mi nie wystarcza

- Poślij synów swoich w dalekie kraje

- Niech kupią, niech ukradną, niech nawiozą.

- Kraść mają, synowie moi?

- Tu cel jest tak święty, że zezwalam

Trwało to latami, ku zmartwieniu Noego

I szyderstwom sąsiadów.

Wreszcie stanęła arka według danych od Pana planów

 

Pieśń trzecia

Miał zgryzot niemiara

Patriarcha Noe, ojciec trzech synów

- Panie, zwierzęta żadną miarą się nie mieszczą

- Za dużo ich jest

- Jakże to? - zdziwił się Pan w swej wszechmocy

- Nie da się ich upchnąć?

- Nie mogę, nie potrafię, Panie mój!

Zapadła cisza głucha i już nie było głosu z nieba

Przez lat kilka

Pieśń czwarta

Czekał wierny Noe patriarcha rodu

Arka zaś zaczęła nieco niszczeć

Wreszcie odezwał się znów Pan do niego

- Weź tyle par zwierząt, ile zdołasz

Resztę załatwimy poprzez ewolucję

- Cóż to takiego mój Panie?

- Nie na Twój rozum to człecze, prochu marny

Wiedz tyle Noe, że Jam jest Pan Twój Bóg Wszechmogący

Z tych oto zwierząt co ocaleją wyprowadzę nowe gatunki

Pieśń piąta

Nie kończyły się zgryzoty ojca Noego

Załadunek nie szedł zbyt sprawnie

Koza zjadła sporo nasion, a tygrys kozę

Kot gonił szczura, a koń zadeptał żuka

Żony synów pokłóciły się o miejsce

Wnuki rozrabiały, a synowie zaczęli szemrać

Wreszcie wszyscy znaleźli się w arce

Wtedy Pan w swej mądrości uznał

że nie ma na co czekać i otworzył wodne podwoje

Pieśń szósta

Wody potopu zalały ziemię aż po szczyty gór

Tylko nielicznym udało się uratować

Zaś rodzina Noego była bezpieczna

Choć trochę ściśnięta i poddana niewygodom

Nie nadążała wyrzucać zwierzęcych ekskrementów

Bowiem przerażone bestie wypróżniały się na potęgę

Deszcz padał dni czterdzieści

Potem zaświeciło słońce, ale wody ciągle było dużo

Pieśń siódma

Wreszcie spadł poziom wód

Noe wysyłał ptaki na zwiady

Te wracały coraz później, aż wcale nie wróciły

Arka jeszcze czas jakiś dryfowała

Wreszcie osiadła na szczycie Ararat

Wytoczyli się zmaltretowani jej załoganci

Zaś zwierz wszelki ruszył w dół tratując się wzajemnie

Spadając na łeb na szyję ze skał stromych

Pieśń ósma

Gdy się już wszystko uspokoiło

Rzekł Pan do Noego

- Nie frasuj się sługo, choć na jednego

Zasiedli Pan i Noe przy kubkach wina

Kilku aniołów mając do towarzystwa

Pili bez umiaru, a Pan wychwalał

Swój pomysł z ewolucją

Wreszcie noga za nogą

Chwiejąc się mocno

Wracał Noe do domu i rozmyślał

- Nic nie wiem o tej ewolucji

Niech jeszcze Pan wymyśli ekologię

To będę musiał wywozić szlam po potopie

Sprzątać kości dinozaurów, które dla zmylenia porozrzucał

Szedł tak zmartwiony i nie przewidział

Hańby jaką zgotuje mu syn jego Cham

Lecz to już nie należy do tej opowieści...